 دریا من از گفتن و نشنیدن چه ، بیزارم من از هستی و از بودن به این سختی ، بیزارم من از ماندن ولی رفتن، هم از رفتن ولی ماندن ، بیزارم من اصلا بی جهت بیزارِ بیزارم من از گفتن من از بودن من از خواندن من از دیدن من ازطعم گس دنیا و غمهایش ، بیزارم. من از بیماری و دردی که با من همره و همراست ، بیزارم من از تنهایی و غربت میان جمع دوستداران ، بیزارم من اصلا از همه از عالم ، چه بیزارم من از حسرت من از نفرت من از عشق هم بیزار بیزارم من از بودن من از ماندن من از تکرار بیزارم من از چشمان غرق اشک یک کودک بیزارم من از سرمای بی مهری این دوران بیزارم من از دستان خواهشگر چه بیزارم من از فریادهای مانده در پشت حصار تن بیزارم من از شیرینی دیدار و بعد ازآن جدایی ها ، بیزارم من از تلخ ندیدن ها ، چه بیزارم من اصلا از تمام بودن و ماندن بیزارم بیزارم که بیزارم • پست الکترونیک
|
بیزارم
اینجا هوا بارانیست . پتویم را تا چانه بالا میدهم و در بستر گرم خویش فرو میروم .
باران ؟ چرا میباری ای آسمان ؟
و چه راحت میباری ! میخواهم گریه کنم .
میخواهم اشک بریزم ولی نمیتوانم .
مبادا تنها بماند !
نظرات شما عزیزان: نوشته شده در تاريخ یک شنبه 1 بهمن 1391برچسب:, توسط دریا | 
| ||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
